-
بررسی آیین‌نامه‌ها و دستورالعمل‌های برنامه هفتم پیشرفت
-
بررسی عوامل موثر بر افزایش تصادفات و تلفات جاده‌ای و سوانح رانندگی و داده‌کاوی تلفات انسانی
-
سازماندهی و بازآرایی فضایی آموزش عالی کشور
-
به روز رسانی سند ملی آمایش سرزمین
-
انجام مطالعات مناطق آزاد به عنوان نواحی پیشران اقتصادی کشور
-
اصلاح ساختار بودجه و پیاده سازی نظام یکپارچه مدیریت اطلاعات مالی دولت (IFMIS)
مهدي رازپور، كارشناس پژوهشي مركز پژوهش‌هاي توسعه و آينده‌نگري سازمان برنامه و بودجه در گفت‌وگو با پانا درباره مكان‌يابي هنرستان‌ها و مراكز فني و حرفه‌اي در سند بالادستي آمايش سرزمين گفت: «در پهنه كشور ظرفيت‌هاي مختلفي براي توسعه داريم و در گوشه و كنار كشور اين ظرفيت‌ها وجود دارد. در مرزها ظرفيت خوبي براي تعامل و تبادل با كشورهاي همسايه وجود دارد. در جنوب شرق كشور، پتانسيل ايجاد بنادر بين‌المللي وجود دارد كه به دست فراموشي سپرده شده است. ظرفيت‌هاي مختلف توسعه در گوشه و كنار كشور وجود دارد اما تمام توان سرمايه‌گذاري كشور را در حوزه‌هاي خاص مورد توجه قرارداده‌ايم و از ساير پتانسيل‌ها غفلت كرده‌ايم.»
رازپور افزود: «براي مثال در سواحل مكران كه در جنوب شرق كشور واقع شده است، مي‌توانيم ظرفيت‌هاي مختلف را در حوزه شيلات، توليد محصولات كشاورزي گرمسيري، استقرار صنايع فلزي آب‌بر و توسعه صنايع پتروپالايش فعال كنيم. براي اين مهم خوب است نيروهاي بومي آن قسمت از كشور را به همت هنرستان‌ها، دبيرستان‌ها و حتي دانشگاه‌هاي تجهيز شده، در زمينه فعاليت‌هاي پيشنهاد شده در سند ملي آمايش سرزمين تربيت كرد. در واقع با اين اقدام ايجاد نيروي متخصص براي همان مكان‌هاي جغرافيايي انجام مي‌شود و در اين راستا شايد بتوان به منطقه‌اي كردن رشته‌هاي تحصيلي در هنرستان‌ها و دانشگاه‌ها انديشيد.»
توزيع رشته‌هاي هنرستان‌ها متناسب با آمايش سرزمين باشد
كارشناس پژوهشي مركز پژوهش‌هاي توسعه و آينده‌نگري سازمان برنامه و بودجه اظهار كرد: «آمايش سرزمين توصيه به اين دارد كه ظرفيت‌هاي مغفولي كه در گوشه و كنار كشور وجود دارد، وارد مدار توسعه كشور شود. در اين راستا آموزش و پرورش مي‌تواند جهت‌گيري آمايش سرزمين را در توزيع فعاليت‌ها و صنايع ملاك عمل قرار داده و در حوزه‌هاي تخصصي آن منطقه خاص، اقدام به تربيت نيروي انساني ماهر در هنرستان‌ها كند.»
آموزش و پرورش مفهوم آمايش سرزمين را آموزش دهد
وي با اشاره به اينكه آموزش و پرورش براي محتواي دروس شهرهاي مختلف كشور بايد يك موضوع عمومي را مدنظر داشته باشد، عنوان كرد: «خوب است آموزش و پرورش در حوزه مفهوم آمايش سرزمين وارد شود. در آمايش سرزمين مشخص شده كه هر حوزه جغرافيايي كشور چه ظرفيت‌هايي دارد و ازاين‌جهت مي‌توان آموزش داد كه در محيط زيستي كه دانش‌آموز زندگي مي‌كند چه ظرفيت‌هاي محيط زيستي وجود دارد.»
از نوجواني بياموزيم كه يك نقطه از كشور نبايد بيشتر از نقطه ديگر رشد كند
رازپور گفت: «مفاهيم جغرافيايي متناسب با نياز دانش‌آموزان درس داده شود. براي مثال سه مفهوم در آمايش سرزمين داريم كه مفهوم اول آن تعادل است و اين موضوع در حوزه‌هاي درسي مانند درس جغرافيا آموزش داده شود تا دانش‌آموز از همان دوران نوجواني بداند كه توسعه در مكاني نبايد منجر به اختلاف منطقه‌اي شود و در نهايت بايد تعادل فضايي ايجاد شود و يك نقطه بيشتر از نقطه ديگر رشد نكند.»
وي افزود: «نبايد روند توسعه به‌گونه‌اي باشد كه يك نقطه باعث افزايش و جذب جمعيت بيشتر شود و نقطه ديگر بدون جمعيت باقي بماند. همه كشور بايد متعادل رشد كند زيرا برونداد اين موضوع در بحث‌هاي جمعيتي ديده مي‌شود. وقتي يك نقطه توسعه پيدا كرده و نقطه ديگر نه، نتيجه‌اش مهاجرت مي‌شود. در نهايت سكونتگاه‌هاي روستايي خالي مي‌شود. همه اين‌ها مفاهيم اساسي است كه آموزش و پرورش در ساده‌ترين شكل ممكن مي‌تواند آموزش دهد.»
